Εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

Μαύρη επέτειος για τη χώρα μας η σημερινή ημερομηνία. 21 Απριλίου 1967 η χούντα άπλωσε τα δίχτυα της στην ελληνική κοινωνία. Το τυραννικό καθεστώς θα κατέρρεε 7 χρόνια μετά, ύστερα και από την εθνική τραγωδία της Κύπρου. Λίγο πολύ ξέρουμε πως στήνονται οι χούντες σε μια χώρα. Η μόνη άγνωστη παράμετρος για την εγκαθίδρυση και την πορεία μιας χούντας είναι η στάση του λαού της χώρας. Κανένας λαός, κανένας πολίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε πριν 40 χρόνια ούτε σήμερα που σε κάποιες χώρες (ονόματα δεν λέμε), κάποιες κυβερνήσεις νομοθετούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κανένας δεν δικαιούνται να κάνει πως δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται. Με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε και ένα σχετικό για την χούντα ποίημα, μπορεί να μοιάζει και επίκαιρο. 

Μανώλης Αναγνωστάκης, Φοβάμαι

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.