Μεταξύ του ντιν και του νταν της Μεγαλοπαρασκευιάτικης καμπάνας

Μεταξύ του ενός ντιν και του ενός νταν μιας μεγαλοπαρασκευιάτικης καμπάνας κρύβεται ολόκληρη η ζωή μας. Πένθιμο, αργό το τέμπο, αυτό το μεταξύ κρατάει μερικά δευτερόλεπτα που μοιάζουν με ώρες.

Ντιν. Είναι απόγευμα, και μια κυρία τρέχει να προλάβει το γνωστό πολυκατάστημα ανοιχτό, να πάρει μια ζακέτα για το βράδυ της Ανάστασης. Χοντρό μπουφάν έχει αλλά σκέφτεται μήπως είναι του ματς για Απρίλιο μήνα. Εντοπίζει και εστιάζει με βλέμμα κυνηγού το θήραμα που έχει την μορφή σιέλ, λεπτής ζακέτας. Την πιάνει στα χέρια της, της αρέσει η υφή, ψάχνει να βρει το καρτελάκι με την τιμή, δεν υπάρχει. Κοιτάει γύρω της, ψάχνει για μια πωλήτρια. «Με συγχωρείτε πόσο κάνει αυτή η ζακέτα;», ρωτάει την νεαρή υπάλληλος που τρέχει αλαφιασμένη να βάλει στη θέση τους τα ρούχα που οι πελάτες παράτησαν, αφού δεν τους άρεσαν, στα πιο απίθανα σημεία. Η κυρία θυμώνει, δεν μπαίνει καν στον κόπο να σκεφτεί τις συνθήκες εργασίας της νεαρής κοπέλας ειδικά στις γιορτάρες μέρες, δεν θέλει να ξέρει για το πανεπιστημιακό της πτυχίο, ούτε καν για τα ρούχα που την ανάγκασαν να βάλει, τα ψηλά τακούνια που φοράει για ώρες, εξάλλου αυτά τα κορίτσια εκτός από υπάλληλοι είναι και «μοντέλα» του πολυκαταστήματος, φοράνε μόνο τα ρούχα του και ομοιόμορφα όλες κάθε μέρα. Επιθυμία της είναι μόνο η σιέλ ζακέτα, να την πάρει να φύγει να έχει κάτι να βάλει πάνω της το βράδυ της Λαμπρής, να είναι και αυτή λαμπρή στην εκκλησία. Νταν.

Καμιά τους επίσης, υπάλληλος και πελάτισσα, δεν νοιάζεται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παράχθηκε το προϊόν του πολυκαταστήματος. Μειντ ιν Τσάϊνα, ξέρουν μόνο. Ποιος νοιάζεται αν το φτιάχνουν παιδιά, αν το εργοστάσιο είναι κλειστή ειδική οικονομική ζώνη σκλαβιάς; Εξάλλου, όλοι τη δουλειά μας κάνουμε σε αυτό το σύστημα, αγοράζουμε, πουλάμε, δουλεύουμε, σηκώνουμε το δικό μας σταυρό, άλλος βαρύ και ασήκωτο άλλος ελαφρύτερο. Σε έναν σταυρό γράφει καριέρα, σε άλλον ματαιοδοξία, σε άλλον σκληρή δουλειά. Όλοι σηκώνουμε το φορτίο μας χωρίς ξεκάθαρο στόχο, χωρίς Γολγοθά, χωρίς να περιμένουμε το Μεγάλο Σάββατο, εγκλωβισμένοι σε ένα παιχνίδι άγριο που στήσανε άψογα οι σύγχρονοι γραμματείς και φαρισαίοι, σε ένα παιχνίδι που οι Πιλάτοι δεν χρειάζεται να βάλουν τα βρώμικα χέρια τους, οι Ρωμαίοι πραιτοριανοί να υψώσουν τις λόγχες τους σε ένα παιχνίδι που οι Ιούδες δεν χορταίνουν με 30 ψωροαργύρια. Σε ένα παιχνίδι που όποιος δεν σηκώνει το σταυρό του πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων.

Και ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι ο δρόμος της ανάτασης, να ανατείνουμε τους ώμους μας, να αποτινάξουμε κάθε βάρος από τις ζωές μας, να συγκρουστούμε ακόμα και με τις επιθυμίες μας για την σιέλ ζακέτα, για το έξυπνο κινητό, να διαλύσουμε τις ψευδαισθήσεις των δήθεν λαμπρών ζωών μας, να επανακαθορίσουμε τους στόχους μας, να χαράξουμε το μονοπάτι για την επίτευξή τους και να το περπατήσουμε όλοι μαζί με σηκωμένους τους ώμους και ψηλά το κεφάλι.

Καλή Ανάταση!
(του Άγγελου Μαρίνη)